Balans in boven en onder

Het lichaam wat je bent
Haptotherapeuten werken niet met de technische, medische, functionele kant van je lichaam, maar met de voelende, ervarende, belevende kant. Het gaat niet om het lichaam dat je hébt, maar om het lichaam dat je bént. Hoe jij jezelf ervaart als je knuffelt of stampvoet of stoeit of danst. Het gaat om het lichaam waarin je voelt hoe het met je is, jouw bezielde lichaam.
En waar ‘woon’ jij dan in dat bezielde, ervarende lichaam? Als je lichaam een huis zou zijn, woon jij dan op zolder, in je hoofd? In de woonkamer, het midden, of ook in de kelder, je voeten? Waar voel je jezelf het meest, en waar voelt het meer ver weg? Voelen je voeten ver weg? Toch zijn je voeten evengoed jij. Maar hoe meer jij in je hoofd ‘woont’, hoe verder weg je voeten voelen.
 
Woon je op zolder?
Veel mensen in onze westerse maatschappij wonen vrij hoog in hun lichaam; in hoofd en borst, boven hun middenrif. Ze varen op ratio, verstand, controle, en wilskracht; je schouders eronder zetten. Als je zo hoog in je lichaam zit, heb je vaak last van spanning in nek en schouders, en adem je meer in je borst dan in je buik. Daarnaast kan je hoofd vol of druk aanvoelen, en kun je vaker hoofdpijn hebben.
Het middenrif zelf is een plek waar regelmatig angst wordt vast gezet. Ga je daar net boven zitten, qua contact, dan hoef je de angst niet te voelen, lekker rustig. Je veiligheid zoek je door hard je best te doen; wilskracht, en goed op te letten; hoofd, controle. Daar hangt wel een prijskaartje aan: het kost een hoop energie, wat weer kan leiden tot b.v. burn out klachten.
 
Basisveiligheid
In de haptotherapie leer je de angst vanuit de basis te gaan dragen. De basis is het gebied in je bekken. Je bekken is fysiek dragend voor je romp, hoofd, armen. Dit gebied is ook emotioneel dragend; als je in het bekkengebied woont heb je letterlijk rust in je kont. Je ervaart acceptatie en vertrouwen, en je kunt makkelijker angst en andere lastige emoties opvangen.
Nu krijg je die basis beter of minder goed mee in je jeugd, afhankelijk van hoe goed de basis van je ouders is. Bij een tekort aan ervaren basisveiligheid ga je compenseren door hoog te wonen, en te veel op ratio en wilskracht te leunen. Het blijft echter compenseren. Je mist basisveiligheid; het in je lichaam ervaren van rust, acceptatie, zelfvertrouwen en draagkracht.
Als je basis goed is sta je steviger op je eigen benen en voeten, het contact met je ‘stutten’ is goed. Je woont ook in de kelder.
 
Hoe kun je zakken?
Nu heeft het natuurlijk geen zin om te willen zakken op wilskracht. Wilskracht heb je juist extra ingeschakeld om het tekort aan basis te compenseren. Je zult met voelen moeten werken. Als je kunt accepteren dat je basis wellicht niet zo goed is als je hoopte, en als je dat gewoon mag voelen, ervaren, er eventueel last van mag hebben, dan schakelt je basis ongemerkt zachtjes in. Door voelen en accepteren. Niet door focus en willen, niet door je best doen.
Je kunt ook je basis ‘voeden’ door op je handen te zitten of liggen, en door af te tasten wat in het gebied van je bekken te ervaren is. Voelt het leeg van binnen of gevuld, hard of zacht, stromend of vast. Voelt het van binnen als beton, of lucht? Of piepschuim, of klei?
Het enige wat je hoeft te doen is voelen wat er is in jouw basisgebied, erbij blijven, terwijl je ook de rest van je lichaam blijft ervaren. Laat je raken door wat er is. Niet sturen. Vertrouw dat je gevoel de weg weet, als jij je er niet mee bemoeit. Gevoel wat ruimte krijgt beweegt vanzelf naar een beter evenwicht. Je hoofd volgt wat er gebeurt.  
 
Hoofd boven water houden
Soms schiet je kin in dat zakken ineens omhoog; een signaal dat loslaten en er alleen maar zíjn  spannend voelt, of dat je stuit op iets wat je er in dat hoog zitten vakkundig onder had gehouden. Die kin omhoog lijkt een beetje op kinderen die water trappen en nog niet zo goed kunnen zwemmen; die hun hoofd boven water houden. Eigenlijk ga je dan weer terug naar alert zijn, controle. En ja, soms moet je door angst (en andere gevoelens) heen om echt in je basis aan te komen. De kunst is om je aan dat proces toe te vertrouwen, te blijven voelen dat het veilig is om angst toe te laten. Zo kom je zachtjes steeds meer aan in een houding van overgave, toevertrouwen, basisveiligheid. Zo kom je steeds meer aan in je hele zelf, in plaats van dat je op zolder blijft wonen.