Herken je dat je soms van die onrealistische, negatieve gedachtes kan hebben? Die gedachtes kunnen over jezelf gaan, bv.: ‘Dit lukt me nooit, ik stel niet echt wat voor, anderen zijn beter dan ik’. Of ze gaan over omstandigheden of reacties van anderen die je verwacht, bv.: ‘Als ik dit doe, zal er vast van alles mis gaan’, of: ‘Als ik nu een grens aangeef wordt de ander vast boos en haakt af’.
Er zijn therapieën die stellen dat je moet leren zien dat je gedachtes te negatief en niet reëel zijn, en dat je ze moet leren bijstellen, bv. RET: rationeel emotieve therapie. Deze aanpak stelt dat je door je negatieve gedachtes je onnodig naar gaat voelen. Gedachtes leiden tot emoties, verander je gedachtes en je voelt je beter.
Een andere, meer spirituele benadering is die van de positieve affirmaties: je creëert met je gedachtes je omstandigheden. Denk positief, en je ervaring zal positief zijn.
Nu geloof ik zeker dat het zinnig is om te zien dat gedachtes soms niet reëel zijn, en dat het goed is je dan niet door zulke gedachtes te laten leiden. En soms helpt het om je te richten op wat je wel wilt, i.p.v. op waar je bang voor bent.
Vaak is het echter niet zo simpel. Je kunt je wel op iets positiefs richten, maar het angstige of negatieve gevoel verdwijnt niet zo maar, of steekt snel de kop weer op.
Dus wat was er nu eerst? De negatieve gedachte, of het negatieve gevoel? Waar moet je starten om echt iets te kunnen veranderen in jezelf?
Vanuit de haptonomische inzichten zeggen we dat het gevoel er eerst is. We worden als voelers geboren en tot denkers gemaakt. Baby’s voelen en ervaren, ze denken nog niet zoals volwassenen of oudere kinderen dat kunnen. Vanuit de ervaring en het gevoel groeit bij kinderen het denken; het gevoel is er eerst.
Heb je als volwassene de neiging tot negatieve gedachtes dan ligt de basis daarvoor in principe in eerdere negatieve ervaringen, vaak ervaringen die je als jong kind hebt opgedaan. Hebben we als kind negatieve ervaringen waarbij we geen hulp en steun krijgen van onze ouders, dan worden de opgeroepen negatieve gevoelens onderdrukt; een kind kan niet alleen zulke gevoelens verwerken. Onverwerkte gevoelens steken later in je leven weer de kop op, en leiden tot negatieve gedachtes. We snappen dan niet waarom we zo negatief reageren, vinden dat we ons aanstellen, overdrijven, moeilijk doen etc. Erkennen van de negatieve gevoelens als wél reëel, alleen stammend uit een verleden waarin je die gevoelens niet hebt kunnen verwerken, helpt enorm.
Gevoelens hoeven niet meer onderdrukt of weg geredeneerd, ze krijgen een plek; de verwerking kan alsnog plaats vinden. En onze gedachtes volgen; we kennen nu de realiteit van het nu én van ons verleden. Zo kun je mild kijken naar eventuele onlogische reacties en gevoelens in het nu, en er beter mee om leren gaan.
Je hoeft jezelf niet streng aan te pakken, maar kunt alles in jezelf beter hanteren. Haptotherapie is een bevestigende therapie: er is niets mis met je en je moet niets; elk gevoel heeft een reden, een achtergrond, leer die kennen en begrijpen, leer je gevoelens respecteren en hanteren en je vindt evenwicht, je voelt je compleet. Je denken zal volgen en tot rust komen.
Er zijn therapieën die stellen dat je moet leren zien dat je gedachtes te negatief en niet reëel zijn, en dat je ze moet leren bijstellen, bv. RET: rationeel emotieve therapie. Deze aanpak stelt dat je door je negatieve gedachtes je onnodig naar gaat voelen. Gedachtes leiden tot emoties, verander je gedachtes en je voelt je beter.
Een andere, meer spirituele benadering is die van de positieve affirmaties: je creëert met je gedachtes je omstandigheden. Denk positief, en je ervaring zal positief zijn.
Nu geloof ik zeker dat het zinnig is om te zien dat gedachtes soms niet reëel zijn, en dat het goed is je dan niet door zulke gedachtes te laten leiden. En soms helpt het om je te richten op wat je wel wilt, i.p.v. op waar je bang voor bent.
Vaak is het echter niet zo simpel. Je kunt je wel op iets positiefs richten, maar het angstige of negatieve gevoel verdwijnt niet zo maar, of steekt snel de kop weer op.
Dus wat was er nu eerst? De negatieve gedachte, of het negatieve gevoel? Waar moet je starten om echt iets te kunnen veranderen in jezelf?
Vanuit de haptonomische inzichten zeggen we dat het gevoel er eerst is. We worden als voelers geboren en tot denkers gemaakt. Baby’s voelen en ervaren, ze denken nog niet zoals volwassenen of oudere kinderen dat kunnen. Vanuit de ervaring en het gevoel groeit bij kinderen het denken; het gevoel is er eerst.
Heb je als volwassene de neiging tot negatieve gedachtes dan ligt de basis daarvoor in principe in eerdere negatieve ervaringen, vaak ervaringen die je als jong kind hebt opgedaan. Hebben we als kind negatieve ervaringen waarbij we geen hulp en steun krijgen van onze ouders, dan worden de opgeroepen negatieve gevoelens onderdrukt; een kind kan niet alleen zulke gevoelens verwerken. Onverwerkte gevoelens steken later in je leven weer de kop op, en leiden tot negatieve gedachtes. We snappen dan niet waarom we zo negatief reageren, vinden dat we ons aanstellen, overdrijven, moeilijk doen etc. Erkennen van de negatieve gevoelens als wél reëel, alleen stammend uit een verleden waarin je die gevoelens niet hebt kunnen verwerken, helpt enorm.
Gevoelens hoeven niet meer onderdrukt of weg geredeneerd, ze krijgen een plek; de verwerking kan alsnog plaats vinden. En onze gedachtes volgen; we kennen nu de realiteit van het nu én van ons verleden. Zo kun je mild kijken naar eventuele onlogische reacties en gevoelens in het nu, en er beter mee om leren gaan.
Je hoeft jezelf niet streng aan te pakken, maar kunt alles in jezelf beter hanteren. Haptotherapie is een bevestigende therapie: er is niets mis met je en je moet niets; elk gevoel heeft een reden, een achtergrond, leer die kennen en begrijpen, leer je gevoelens respecteren en hanteren en je vindt evenwicht, je voelt je compleet. Je denken zal volgen en tot rust komen.
RSS-feed