Goede voornemens

Vandaag sloot ik een sessie af met een jonge vrouw, die te veel in haar hoofd zit. We zijn net begonnen met de haptotherapie. Ze zei: ‘ik ga de komende tijd opletten…’ Waar ze precies op ging letten doet nu niet ter zake. Het punt was dat ze haar denk- en wilskracht ging inzetten omdat ze thuis verder wilde komen met waar we in de sessies mee bezig waren; namelijk voelen, meer contact met zichzelf krijgen. Ze wilde er zelf actief mee bezig zijn, ze geeft zichzelf altijd 120 %, in alles. Ze had, zou je kunnen zeggen; goede voornemens. Ik zei: ‘doe dat nou niet. Je richt je dan ergens op vanuit je hoofd, je geeft je hoofd weer de leiding, je focust je op iets specifieks en wie weet wat je allemaal mist.’

Hoe kun je jezelf leren kennen als je te snel een richting bepaalt, op bepaalde dingen gaat letten en een bepaalde kant uit wilt? Zou je je niet eens laten verrassen, kijken welk kwartje gaat vallen uit de sessie? Kijken wat je spontaan bij jezelf bemerkt? Open mogen kijken, voelen, ervaren? Niet meteen hoeven weten, snappen, kunnen? Kijken hoe je reageert, hoe gevoelens en reacties bij je werken, en er niet meteen iets mee hoeven, niet meteen willen analyseren en oplossen?

Bij nieuwe cliënten is het in het begin vaak een klus om niet te hard je best te doen. Ze raken ervan in de war dat er bij het voelen geen houvast is, in hoe je dat moet ‘doen’. Voelen ‘doe’ je niet, het ‘ìs’ er gewoon. Je kunt het niet regelen met je wil, je hebt er geen controle over met je ratio. Oké, je kunt met gevoelens manipuleren en je kunt ze onderdrukken, maar op de lange termijn werkt dat niet heel goed.
Gevoelens ‘merk’ je, als je je er voor open stelt. Ze doen iets met je, als je je laat raken. Gevoelens gaan over je beleving, hoe iets voor jou is. En ze zitten in je lijf, niet in je hoofd.

Gevoelens hebben hun eigen logica, hun eigen natuurlijke manier van reageren. Die kun je leren kennen. En dat helpt dan weer om beter met je gevoel om te leren gaan. Zo blijkt dat gevoelens altijd bewegen, tenminste als je er niet tussen gaat zitten met je denken of willen. Bij kleine kinderen kun je nog zien hoe snel hun evenwicht zich kan herstellen als je ze even troost en steunt in hun gevoelens. Ze bewegen heel vlot van bv. verdriet en boosheid terug naar blijdschap. Bij veel volwassenen is die natuurlijke gevoelsbeweging door allerlei redenen zoek geraakt of vast komen te zitten. 

De oplossing is dan niet heel erg je best gaan doen om meer te voelen. Of heel erg op te gaan letten wat je nu eigenlijk voelt. Integendeel, je gaat daar juist minder van voelen; je zit ertussen met je hoofd en je wil. Een beetje lastig is dat we wel allemaal min of meer zo opgevoed worden in onze maatschappij: doe je best, let op, even doorzetten, niet aanstellen, je moet dit en je mag niet dat. Je wordt beloond op kennis en prestatie, op goed gedrag. We leren aanpassen, aardig doen, flink zijn, we leren moeten, kunnen, willen, vinden, oordelen, volhouden en ga zo maar door.

Is er net zo veel aandacht, steun en waardering voor bijvoorbeeld mogen, ervaren, beleven, loslaten, kwetsbaarheid, bewustzijn, verbinding, verwondering, open staan, geraakt worden, erkennen, accepteren, nabij zijn, verontwaardiging, respect, vrijheid, aanspreken, spontaniteit, authentiek zijn?
En waar word je nou het meest gelukkig van?
Dus voor de –grote- groep mensen onder ons die zich altijd maximaal inzetten: heb jij al goede voornemens voor 2014? Is er van alles wat je eigenlijk moet van jezelf, en waar je je wilskracht op gaat zetten, of mag je van jezelf groeien in verwondering, openheid, acceptatie en verbinding? Moet je 120 % geven, of mag je meer loslaten en kijken wat er ontstaat, als je niet zo hard je best hoeft te doen, als je mag zijn wie je bent?

---