Verwarring over waar gevoelens vandaan komen

Gevoelens met meer lading
In mijn werk weet ik uit ervaring dat gevoelens hun oorsprong kunnen hebben in oude onverwerkte ervaringen uit de kindertijd. Ik heb het dan niet over de gewone dagelijkse gevoelens die komen en gaan, die een directe respons zijn op gebeurtenissen van die dag. Het gaat mij om de gevoelens die meer lading bij zich dragen. Die misschien wel deels over het nu gaan, maar waarvan de intensiteit niet klopt bij het nu. Die intensiteit is het signaal dat er oud zeer is geraakt, en dat oude zeer ‘rammelt’ vervolgens mee in je reactie nu.
 
Een eigen ervaring
Ik ben aardig bedreven geraakt in het herkennen van die lading, zowel bij mezelf als bij mijn cliënten. Maar deze keer had ik toch zelf een paar maanden lang niet door dat ik te maken had met een oud onverwerkt gevoel. En wat maakte het enorm veel uit toen de lading van het gevoel op de juiste plek werd gelegd; nl. in het verleden. Ik neem je mee in hoe het is gegaan:
 
Het startte met een zachtjes aan zwellen van depressieve gevoelens; het leven voelde wat zwaar, het werd me soms te veel, ik herstelde wel weer maar dan kwam de volgende klap, en het kostte me allemaal meer moeite. Daarnaast voelde ik me meer alleen, leeg, vermoeid, gewoon niet meer zo gelukkig. Ik legde de oorzaak bij alles aan wat er de laatste tijd op mijn pad was gekomen; breuken in belangrijke relaties, teleurstelling in mensen, letterlijk meer alleen komen te staan. Ook ontwikkelingen in de wereld om me heen stemden me niet gelukkig en vol vertrouwen. En daarnaast was mijn werk als haptotherapeut, een stevige poot in mijn leven waar ik heel blij mee ben, ook in uren flink aan het terug lopen.
 
Ik kan goed met gevoelens en verwerking om gaan, maar kennelijk werd het me nu toch te veel. Althans; dat dacht ik. Ik heb contact met kinddelen in mezelf: jonge delen die afgesplitst zijn tijdens traumatische gebeurtenissen in mijn jeugd. Maar als ik met hen checkte leek de oorzaak van deze gevoelens toch niet bij hen te liggen. Dan moest het toch wel echt over het nu gaan, dacht ik. Ik ken mezelf niet in depressieve gevoelens; ik kan van heel veel zaken last hebben: woede en angst zijn zeer vertrouwd, verdriet ken ik ook, maar dat zware gevoel van alleen, en alles is te veel, kende ik eerder eigenlijk niet. Misschien boorde ik een diepere laag in mezelf aan? Dat bleek inderdaad zo te zijn, alleen zat het toch iets anders dan ik dacht!
 
Wat als de gevoelens toch bij vroeger horen?
Toevallig sprak ik een collega die een scriptie aan het schrijven was over prenataal trauma; trauma voor je geboorte, in de baarmoeder. Ik wist wel van het bestaan van prenataal trauma af; o.a. Anna Verwaal heeft daar hele duidelijke dingen over gezegd. Ik wist ook dat ik zelf prenataal nare dingen had mee gemaakt; dat was al lang geleden in een therapie aan de orde geweest. Maar ik had er totaal niet aan gedacht dat mijn depressieve gevoelens van nu daarmee te maken zouden kunnen hebben. Ineens legde ik de koppeling, zouden de gevoelens daarmee samen hangen? Vervolgens heb ik twee keer contact gemaakt met de depressieve gevoelens, vanuit de logica van wat ik wist dat er prenataal bij mij is gebeurd. Twee keer maximaal een half uur, verkennen, en dat hele jonge deel in mij steunen.

Zo veel winst
De depressieve gevoelens waren daarna weg. Er was niets veranderd aan mijn situatie nu, maar ik had een totaal andere beleving; ik had weer een opgeruimd gevoel en zat lekker in mijn vel, voelde humor, plezier en kracht. Daarbij ontstond nog een ander effect: mijn praktijk begon weer flink aan te trekken. Spontaan. Ik heb niets gedaan aan PR. En dit was precies de volgorde: eerst herstelde mijn gevoelsevenwicht, toen trok het werk weer aan. Niet andersom.   
 
Hoe fijn is dat? Dat door innerlijk je balans te vinden, je draagkracht herstelt, en het gevoel van verbonden zijn, van plezier en van kracht. Én dat de buitenwereld reageert op dat herstelde evenwicht.
 
Hoe het werkt
Het is in mijn visie van essentieel belang om gevoelens op de juiste plek te leggen. Dan pas kun je ze echt opvangen en herstellen. Zolang een lading van toen blijft plakken aan het nu, zit je vast. En ja dat kan dus ook gaan over de prenatale periode, of over net na de geboorte, of over de eerste drie jaar, waar je geen bewuste herinnering aan hebt. Kun je daar contact mee maken? Ja, dat contact wàs er nl. al; via die geraakte gevoelens. Het was alleen een kwestie van herkennen dat dit zou kunnen spelen. En de gevoelens opvangen als horend bij toen. Ik sla dan mijn armen om mezelf heen, en leef me in, als de volwassene die ik nu ben, in wat ik als baby in de buik heb mee gemaakt. Ik besef, door de depressieve gevoelens van nu, hoe zwaar het toen kennelijk is geweest, en hoe alleen. Als ik mezelf op die manier steun, komen vanzelf de tranen. Tenminste, àls je afstemming raak is. Als je ernaast kleunt in hoe je vermoedt dat het zou kunnen zitten, krijg je geen respons van je lichaam; van de onbewuste gevoelsherinnerings-laag die in je lichaam is opgeslagen. Niet elke herinnering is een plaatje in je hoofd, of b.v. een geur die iets los maakt, het kan ook om besef gaan vanuit je lichaam; een lichaamsherinnering.
Misschien werkt het contact bij jou weer net anders; iedereen heeft een eigen manier van afdalen in en toegang krijgen tot de innerlijke roerselen die diep in je onderbewuste, in je lichaam liggen opgeslagen. Samen kunnen we die weg wel vinden.